29.05.2020

Broche met tandjes van overleden zoon

Soms zijn er van die dingen die je niet meer loslaten en die je voor altijd bijblijven. Zoals het verhaal van de dame die de tandjes van haar verloren zoon in een sieraad heeft laten verwerken. Ik kan me nog goed herinneren dat ze me vertelde dat ze haar zoon verloren had en tot haar verdriet geen contact meer had met de partner van haar zoon. Naast de liefde voor haar zoon was het enige tastbare dat ze nog had de melktandjes van haar kind. Ja, de melktandjes... Ze vertelt me dit terwijl we bij haar vriendin thuis aan tafel zaten. De verhalen, de emoties, het kwam allemaal voorbij op deze mooie, zonnige najaarsdag.  

Vlinder: een symbool voor een nieuw begin 

Ze vertelde me van alles over het afscheid, en ook dat er tijdens de begrafenis een witte vlinder op de kist neerdaalde. Ik zat daar met mijn witte papier en potlood voor me te luisteren naar haar verhaal en leefde mij in. Enerzijds het gemis van haar zoon, anderzijds de verwikkelingen binnen de familie. Veel verdriet, maar tóch vooral veel liefde. Tijdens het gesprek valt het najaarslicht via het raam op mijn tekenvel. Het geeft een soort vriendelijke glans. Buiten vliegen er ineens 5 vlinders voor het raam. Wij merken het op en kijken elkaar aan... Ik ben naar huis gegaan en heb het geheel laten bezinken. 

Nog maar net op tijd 

Het idee voor het sieraadontwerp was afgerond en het proces van ontwerp tot productie van het sieraad was volop gaande. Word ik opeens gebeld. Hoe ver sta je met het sieraad? Mevrouw ligt in het ziekenhuis en is erg geïnteresseerd in haar broche. Zij heeft niet lang meer te leven en wil graag haar zoon bij zich hebben. Oei! We wisten natuurlijk met z'n allen niet hoe snel we de broche moesten afronden en ermee naar het ziekenhuis aan de andere kant van het land moesten rijden! Ik weet nog goed hoe glad het was, het was inmiddels winter. Maar ik was gelukkig op tijd om haar de broche met de tandjes van haar zoon te geven. Niet lang daarna is mevrouw overleden, en herenigt met haar zoon. Nu ik dit zo opschrijf krijg ik weer een brok in mijn keel. Wat is het toch dankbaar om met ons mooie vak iets voor mensen te kunnen betekenen...